Dag 2

Gisteren had ik niet meer de puf om een verhaal te schrijven. Ik heb moeite om in de avond mijn verhalen te schrijven omdat ik kapot ben. Ik dacht laat ik het dan maar rond lunch tijd doen op een stoel en aan de tafel, dat is altijd beter dan op bed hangen. Echter dat blijkt ook geen goed idee , ik ben nu aan het tikken en naast me onder me en op me zitten kinderen die mijn laptop willen aanraken ,ze willen letterlijk op ieder knopje drukken. De kleinere kinderen willen de laptop zelf proeven.

Wat ik gisteren nog vergeten ben te vertellen is het tafereel bij het uitdelen van de kleren die we hebben meegenomen, alle kleren werden uitgepakt en gelijk verdeeld over de kinderen .De kinderen deden ze gelijk passen, het was een prachtig en chaotische tafereel. Helaas hadden we geen schoenen meegenomen , ze hebben echt schoenen nodig . Anita heeft vandaag misschien wel 8 kinderen verbonden aan de voeten en benen, soms waren het wonden van dagen of weken oud die gaan ontsteken. Ook kwamen er kinderen met hoge koorts, we hebben deze kinderen maar een paracetamol gegeven. Eén van deze kinderen verdenken we van malaria, we zullen haar in de gaten houden. Onze verbandtrommel is zeker weten leeg als we hier weggaan.

Onze tweede dag in het weeshuis begon om 6:45 de kinderen worden gewassen en de kleren worden uitgedeeld, hierbij helpen de grotere de kleinere kinderen. Vandaag is ook de laatste dag school voor de kinderen , ze noemen hier de laatste dag “Our Day” , ze maken dan de hele dag muziek, krijgen lekker eten en doen spellen .En voor dit lekkere eten ben ik met een medewerker en Merle (ook een vrijwilligster) naar een grotere plaats geweest om rijst en kip te kopen voor de kinderen, en om 11 oudere kinderen ( 13 t/m 15 jaar) van een internaat te halen waar ze het hele jaar door les krijgen, ze noemen deze school “High school”. Het eerste stuk legde we af met een taxi, een Opel Kadet van 20 jaar oud met 100% versleten schokbrekers, werkelijk alles rammelt aan dat ding. Bij een dorpje aan een grotere weg 15 minuten verder op, zijn we overgestapt in een Tro-Tro busje. We zaten met 15 man in een oude Hyundai bus waar de deurbekleding van ontbrak ,de ramen konden niet meer omlaag en er brandde diverse lampje op het dashboard. Het laat me weer terug denken aan de auto’s in “wit-Rusland “die hingen ook met ijzerdraad aan elkaar. Werkelijk alles word in die busjes geduwd, mensen , dieren, boodschappen, bouwmaterialen enz, er is werkelijk bijna geen limiet en al zeker geen regels. De bus reed over een grotere verbindingsweg tussen 2 stadjes, deze weg was lang geleden een mooie geasfalteerde weg, maar is nu een Off road parcours. Er zijn complete stukken weg over een lengte van 1 km verdwenen, en de stukken waar nog asfalt ligt zitten vol gaten waar omheen gereden dient te worden. Onderweg zag ik weer werkelijk de meest bizarre taferelen. Zo was er bij een taxi een achter as gebroken ,en deze waren ze langs de rand van de weg aan het verwisselen. Werkelijk waar in de zand en rotzooi op nog geen 50 cm afstand van de langs scheurende auto’s. 4 uur later op de terugweg lagen ze er nog steeds onder.

Eenmaal aangekomen in deze stad zijn we de winkels afgestruind voor 100 kg snel kook rijst, op diverse plekken was deze rijst op. Ze willen géén gewone rijst omdat dat te lang koken is op het vuur en dat kost weer teveel brandhout. Uiteindelijk hadden we een tweetal winkeltjes gevonden die toevallig tegenover elkaar lagen. Bij één winkel kregen we 50 kg voor 160 cedi en bij de ander voor 155 cedi, dus 2 zakken voor 310 cedi. De verkopers waren met elkaar aan het ruziën, de één vond dat de ander te goedkoop de rijst verkocht. Omgerekend is dit €75,60 voor 100 kg rijst. Bij een winkel verderop heb ik nog 10 kg kip gekocht voor 56 cedi , en dat is omgerekend €13,65 .Doordat ik dit heb gekocht kunnen de kinderen weer voor de komende 10 dagen rijst eten ,de kip is in één keer op .

Op de terug weg hebben we met 17 personen en een hoop vracht in de tro tro gezeten, ik zat voorin naast de begeleider, hij was de rapporten aan het bekijken van de kinderen. Hierbij zat ook een rekening van 1 jaar school in een internaat, dit koste 665 cedi ( omgerekend €165 ) .

Weer terug bij het weeshuis werden we blij onthaald , de kinderen zagen dat we kip bij ons hadden , en dat hebben ze heel graag. Gemiddeld krijgen ze 1 keer in de 2 a 3 weken of soms zelfs 1 maal in de 1 a 2 maanden vlees. Alles heeft hier te maken met de beschikbaarheid van geld.

De muziek box met ipod van lieke vonden ze geweldig . Iedereen wilden de ipod aanraken en van dichtbij bekijken, met als gevolg dat er binnen 5 minuten ruzie was wie er vooraan mocht staan en zo het beste zich had op de ipod ,waar op dat moment een afbeelding van de artiest te zien was. Er werd gedanst en vooral vol verbazing naar de ipod gekeken.

Lieke kreeg deze dag ook veel vragen over de beugel , en het nut ervan . Dit is moeilijk uit te leggen , en zeker als je verteld dat deze €3000 kost. Sommige kinderen vonden de beugel trouwens prachtig , echter niemand van deze kinderen zou in aanmerking komen voor een beugel, ze hebben namelijk een prachtig, stralend wit en ongeschonden gaaf gebit.

Dag 3

Deze dag begon zoals gebruikelijk vroeg in de morgen met wassen aankleden en eten, we hebben ons voorgenomen om vandaag met de kinderen te gaan kleuren en te gaan knutselen. We hebben alle kinderen bij elkaar geroepen en we begonnen met het uitdelen van de kleurplaten en de portloden en stiften. Dit was werkelijk waar één grote chaos , iedereen schreeuw en vecht om zijn leven, om als eerste de kleurtjes en een kleurplaat de kunnen bemachtigen. Ook bij het uitdelen van de knutselspullen was het niet anders. Anita riep letterlijk help help, dit gaan we de komende tijd dus zeker anders doen . We hebben al afgesproken dat we de kinderen in groepjes gaan verdelen van niet meer dan 5 kinderen. Op deze manier houden we de spullen ook heel , nu al zijn de metalen dozen van de kleurpotloden verdwenen omdat er zo’n mooie afbeeldingen van bloemen op stonden, we zullen morgen de kinderen maar eens lief aankijken of ze deze weer uit hun verstopplaatsje willen halen, zodat we de komende 2 weken ook nog kunnen kleuren.

Vandaag heb ik ook kennis gemaakt met Humphrey Patterson. Deze meneer regelt de financiën en administratie van 14 weeshuizen waaronder ook het weeshuis waar wij nu zijn. Hij heeft zeker goede bedoelingen, echter het ontbreekt aan geld. Komende zondag gaan we met hem naar een kliniek in zijn woonplaats , Anita wil de gezondheidszorg in dit land wel een zien. Vandaag is ook de dag dat wij en de kinderen geen schoon drinkwater meer hebben, dit omdat de drinkwater tanks leeg zijn. Bij een rondje op de eerste dag had ik gezien dat er ook een waterpijp is geslagen, echter bij navraag blijkt dat hiervan de pomp die het water vanuit 30 meter onder de grond omhoog pompt kapot is. Deze pomp kost naar zeggen €2500 , en dit is al de 3^de pomp die ze gekocht hebben .En deze laatste pomp heeft het naar zeggen maar 1 jaar uitgehouden. Ik heb inmiddels ook de oude pomp gevonden, ik ga hem komende dagen maar eens uit elkaar draaien , ik wil wel eens zien wat er aan kapot is. Bij een nadere inspectie op het terrein en in de schuurtjes zie ik ook redelijk nieuwe wasmachines staan, er staat zelfs een apparaat dat op een zonnepaneel werkt en water zuivert en koelt. Alles staat daar kapot, hoeft waarschijnlijk alleen gemaakt te worden, er zal wel geen geld zijn voor onderdelen en of reparatie. Ik merk dat ik hier slecht tegen, ze geven gewoon volgens mij het geld uit aan verkeerde dingen. Zo zijn er ook verschillende bouwwerken die half afgebouwd zijn. Volgens de werkers hier komt dat omdat het verschillende projecten zijn van verschillende vrijwilligers. Ik heb hun uitgelegd dat het veel slimmer is om al deze krachten te bundelen en zo stap voor stap aan iets te beginnen en dan ook gelijk af te maken. Dit gaat nog wat moeite kosten, ik ben benieuwd of ze het begrijpen.

Het is nu 22:05 , ik zit alleen buiten aan een tafeltje op mijn laptop te tikken, het was zojuist een lawaai van jewelste , het is hier vrij normaal dat er veel lawaai word gemaakt doormiddel van grote muziek boxen langs de kant van de weg. Zojuist waren de oudere kinderen en de begeleiders samen aan het bidden, één van de begeleiders is priester. Het leek meer op een kerkdienst dan een avondgebed, de priester schreeuwt en de kinderen zingen en schreeuwen terug, soms leek het wel of ze karate les kregen. Het is dat ik af en toe Jezus hoorden anders was ik ervan uit gegaan dat ze karate les kregen.

Nu is alles rustig , het enige wat je hoort is geluid van het bos, en dat is enorm. Ook zie ik weer veel gekko’s, muggen, bidsprinkhanen en alle andere insecten en reptielen die kruipen springen en vliegen. En net nu ik de laatste woorden in tik komt moeder charity aanlopen, ze is aan het zingen en zichtbaar gelukkig. Hier kunnen wij nog iets van leren

Ik ga naar bed