In het weeshuis wonen 2 kinderen met een verstandelijke beperking Amanda van ongeveer 13 jaar en Steven van 16 jaar. Ze vallen op door hun uiterlijk, lieve lach, harde werken en de wil om te leren. Alleen viel ons de eerste week al op dat Steven erg slecht zag. Als er iets op het bord geschreven werd, moest hij naar het bord komen lopen op het te kunnen lezen. Dit belemmerd hem echt in het leren. En hij wil zo graag. Ik heb dit met Mevr. Charety besproken en gezegd dat hij een bril nodig had. Dit zijn natuurlijk de dingen waar hier op bezuinigd wordt, jullie snappen wel dat juist deze kinderen mij aan het hart gaan. Ik had afgesproken dat we maandag naar het ziekenhuis zouden gaan, Julia zou met mij mee gaan. Toen Steven hoorde dat ik graag een bril voor hem wilde kopen was hij dol gelukkig. We zouden om 6:00 uur s’morgens moeten gaan volgens mevr. Charerty i.v.m. de drukte. Als je dat tegen mij zegt is dat oké en ik zorg dan ook dat ik om 6:00 uur klaar sta, maar zo werkt dat hier niet. Uiteindelijk konden we om 7:30 uur vertrekken met een tro tro richting Swedru. Bij het ziekenhuis aangekomen moet je je verzekerings pasje in een bakje gooien en dan moet je wachten tot ze je naam roepen en dan kun je je dossier ophalen. Maar toen wij aankwamen zat de wachtkamer al helemaal vol met oude mensen en moeders met kinderen. Ik had me al ingesteld op een lange wachttijd. Van afspraken maken van te voren hebben ze hier nog nooit gehoord. Na bijna 3 uur wachten zegt Julie tegen mij dat ik eens moet gaan vragen, want volgens haar doen ze beter hun best als er een blanke iets vraagt. Ik ging naar de balie en vroeg naar de papieren van Steven. Ze konden zijn dossier niet vinden, maar na het beantwoorden van een paar vragen was het zo geregeld. We konden direct naar de oogarts en opticien. Iedereen deed opeens zijn uiterste best. Alles werd opgemeten, en dit nam heel wat tijd in beslag met Steven. Omdat het erg moeilijk is voor hem. Uiteindelijk 5 uur later hadden ze een bril aangemeten en kreeg hij oogdruppels mee voor de oogdruk. Omdat ik zei dat ik hem nog graag met zijn bril wilde zien, kunnen we als het goed is hem vrijdag gaan ophalen. De oogdruppels moet hij 3 x dgs hebben, die heb ik voor nu even op mijn kamer gehouden zodat hij ze deze week nog consequent krijgt. En hij komt trouw 3 x dgs naar mij toe voor zijn druppels. De dankbaarheid en lach van deze jongen maakt mij gelukkig en voor hem zal een wereld open gaan. En dat voor 200 cedi (nog geen 50 euro). Hij kan straks vanuit de schoolbank gewoon op het bord kijken en verliest niet zo veel tijd met op en neer lopen. Hopelijk gaat dit hem met het leren ook helpen. Vandaag ben ik begonnen om samen met Steven en Amanda apart te gaan zitten en Engels met ze te leren. Een uurtje per dag hebben we afgesproken. Ze vonden het erg leuk, wel valt me al op dat Amanda verder is dan Steven. Eigenlijk is alleen al de 1 op 1 aandacht wat ze krijgen zo belangrijk.