Het is dinsdag vandaag, en ik had mee voorgenomen om al die elektrische apparaten eens te bekijken. Er staan hier 2 grote koelkasten, 2 wasmachines en een waterfilterapparaat dat werkt op een zonnepaneel wat eraan vast zit, zeker weten een duur apparaat geweest. Voordat ik hier aan begin ga ik nog met iemand naar Swedru om de waterrekening te betalen, want als deze niet betaald word dat sluiten ze de leiding af. En als ik dan toch in Swedru ben kan ik misschien ook spullen meenemen om de lekkage bij de UV filter van de grondwaterpomp te repareren. Dus het eerste klusje vandaag begon in het filterhok, ik heb de UV filter los gehaald en uit elkaar gedraaid. Het is duidelijk dat dit nooit gebeurd is, en het zou me ook verwonderen als de lamp die erin zit nog functioneert. Na alles te hebben schoongemaakt zoals de rubbertjes en dichtingen, heb ik de UV filter weer in het systeem gemonteerd en was de lekkage verholpen. Het enige wat ik nog nodig had is een adapter voor de UV lamp, dit is een ander soort stekker als het stopcontact. Toen ik klaar stond om naar Swedru te gaan zag ik in mijn ooghoek hoe 2 kinderen met een grote machete( groot lang mes van 60 cm) de schoolbanken en stoelen kort en klein slaan, dit zijn notabene de banken die ze laatst naar buiten hebben gedragen om te repareren voor het nieuwe schooljaar. En het ergste van alles is, dat er weer niemand van de werkers/leiders zijn die op de kinderen letten, zo gaat het al zolang als we hier zijn, niemand van de mannen doet hier een flikker, ze krijgen notabene betaald om toezicht te houden op de kinderen maar ik zie ze nooit in die rol. Bij mij sloegen de stoppen door, ik ben naar de jongens gelopen heb ze de machete afgenomen en ben boos naar Charity gegaan, ik heb verhaal gehaald wat nou de bedoeling is met die meubels en waar iedereen wel niet is die hier op de loonlijst staat, ik heb gezegd dat ik ogenblikkelijk alle kinderen en volwassenen buiten bij elkaar wil zien en spreken. De bel werd geluid en langzaam kwam alles in beweging, na ongeveer 5 min had ik iedereen buiten die op dat moment aanwezig waren, grote afwezige is zoals gewoonlijk Atta en George, de laatstgenoemde gaat door als administrator/bedrijfsleider en verdiend het dubbele ten opzichte van de hardwerkende Julie die hier 16 uur per dag werkt 7 dagen in de week. Toen ik de aandacht van iedereen had, heb ik gezegd wat ik ervan vond ,en of het normaal is dat alles hier kapot gemaakt word en dat er geen toezicht is op de kinderen. Alles wat we mee hebben genomen is kapot, kleurpotloden zijn binnen 1 uur kapot en verdwenen, frisbees zijn binnen één dag kapot, van de 3 voetballen zijn er 2 kapot en 1 is verdwenen, en ondertussen worden de schoolbanken door 2 losgeslagen apen kort en klein geslagen met een machete van 60 cm. Ik zei dat dit geen speelgoed voor kinderen van 7 jaar is, en dat er toezicht nodig is. We hebben duidelijk gemaakt dat het uitje naar het strand dat voor morgen gepland staat niet door gaat, en dat we geen cent meer hier laten. Anita heeft het nog eens dunnetjes overgedaan en gezegd dat wij ook hard moeten werken voor ons geld, en dat we niets meer geven als er niets gaat veranderen. Ik heb nog gezegd dat ik nu naar Swedru ga en een hamer en lijm ga kopen en dat zij deze week alle meubels gaan maken. Ook heb ik tegen Charity gezegd dat ik donderdag avond iedereen in de kerk wil spreken over hoe ik er hier over denk, en wat ik denk dat er moet gebeuren.

Toen wij terug kwamen van Swedru hoor ik van Anita dat ze allemaal onder de indruk waren van mijn optreden, ze hebben alle klaslokalen schoongemaakt en de nog goede banken netjes in het lokaal gezet, alles wat kapot was hebben ze in een ander gebouwtje gezet, toen ik hier naartoe liep kwam ik voorbij de toiletten en het poep en rotzooi hoekje van de kleinste kinderen, hier stonden alle potjes al de hele dag volgescheten met verschillende kleuren, dus waarschijnlijk schijt de ander op de hoop van de vorige bij gebrek aan een leeg potje, de poep ligt op de grond en de ander loopt erdoor, niemand die deze kleintjes helpt of er zich iets van aantrekt, toen ik terug kwam van het repareren van een aantal meubeltjes kwam ik er weer langs, echter nu was er een groot groen blad over één van de potjes heen gelegd. En dat was voor mij de druppel, in plaats van opruimen leggen ze er maar een blad overheen. Ik dacht in één keer, deze mensen zijn niet meer te helpen, of zullen ze het toch ooit snappen, of toch niet, stel ik me aan, of heb ik toch gelijk. Eén ding is duidelijk, ik ben er klaar mee voor vandaag, ik zie het morgen wel weer.

welterusten