Het is Zondag 9:00 uur wij nemen plaats in de geïmproviseerde kerk dat voorheen dienst deed als klaslokaal. Wij zijn de eerste die plaats nemen, 3 mannen zijn druk aan het schreeuwen tot God, ze lopen heen en weer met de ogen dicht, en druk gebarend met handen en voeten. Het is indrukwekkend om te zien, wij in Nederland zouden ze voor bezeten verklaren. De diens start uiteindelijk rond 9:10 uur, op dat moment zitten nog geen 10 mensen in de kerk. Het blijkt vrij normaal te zijn om tijdens de dienst binnen te lopen en ook weer weg te lopen, om 9:30 uur zit het lokaal vol met mensen en kinderen van het weeshuis, de dienst is dan volop bezig. De priesters (2 van de 3 mannen) zijn druk bezig met de preek die ze met zeer veel enthousiasme over brengen door hard te praten en te bewegen. Heel veel zinnen worden meerder malen herhaald in de Ghanese taal en in het Engels zodat het ook duidelijk is voor alle aanwezigen en natuurlijk ook voor ons. Na een 30 minuten preken word er gezongen en gaat iedereen inclusief ons dansend door het klaslokaal, op zich is dit ook wel iets voor ons in Nederland. Na dit verzetje heeft iedereen de aandacht er weer bij, de priester begint met zijn tweede deel van de preek, ook nu weer met veel halleluja en amen. Ik moet zeggen zijn preek was goed in orde. Hierna kwam weer een dansje en muziek, Charity, madame, de studenten en wij moesten naar voren komen en werden nog gezegend . Uiteindelijke liepen we rond 11:30 uur met weer een ervaring rijker het geïmproviseerde klaslokaaltje uit . Na deze dienst moesten we toch even uitrusten in onze kamer, vandaag hebben we afgesproken bij een kliniek 40 min rijden van het weeshuis. Anita wil wel eens zien hoe het er hier aan toe gaat. Eenmaal aangekomen in de kliniek staat Humphrey Patterson ons al op te wachten, Humphrey is de administrator van een 14 tal weeshuizen in Ghana. Een familie lid van hem runt deze privé kliniek die niet veel groter is dan een 5 tal garageboxen naast elkaar. Als je in Nederland naar een privé kliniek gaat kom je meestal in een luxe gebouw en heb je wel wat geld te besteden, hier is dat anders. Mensen moeten natuurlijk wel betalen maar van luxe is hier geen spraken, het is armoede wat je hier ziet, het plafond van de ziekenzaal komt letterlijk naar beneden. Anita viel de mond open van verbazing, enige pluspunt is dat er steriel verpakte injectienaalden werden gebruikt, voor de rest werk alles hergebruikt ,katheters noem het maar op werden uitgewassen. Zogenaamd gesteriliseerd!! . Het is eigenlijk van de zotte dat alle spullen die in Nederland over de datum zijn weggegooid moeten worden terwijl het hier zéér goed gebuikt zouden kunnen worden of zelfs levens zou kunnen redden. De vrouw ( Comfort Owusu ) die ons rondleidde en 24/7 in de kliniek is, was zeer enthousiast over ons bezoek en liet ons alles zien, we mochten echt overal foto’s van maken. In deze kliniek word alles gedaan, van het besnijden van jongens , behandelen van malaria en bevallen van een kind. Ze moeten echt alles zelf kunnen en doen, en dan zijn het alleen verpleegkundige. Zij vroeg of Anita niet eens een week wilde meedraaien, wellicht is dit een vakantie adresje voor het volgend jaar, Haha. Na dit bezoek zijn we weer terug gereden naar het weeshuis, en alweer een ervaring rijker. Ik voelde me de hele dag al wat raar in mijn buik en ik had voor dat we gingen ook al wat dunnere ontlasting ,ik was dus ook blij om weer bij het weeshuis te zijn. Na het avond eten zijn we allemaal vroeg naar bed gegaan, echter de rust was van korte duur. Ik was de eerste die al het eten van afgelopen dagen in meerdere vloedgolven tegen de struiken aan kitste, Lieke volgende me 1 uur later. Gelukkig heeft Lieke maar 1 maal hoeven over te geven, ik heb meer dan 24 uur moeten overgeven. Er leek maar geen eind aan te komen, Charity maakte zich veel zorgen over mij. Zij stelde Anita zelfs voor om me naar het ziekenhuis te brengen, maar ja, nu we weten hoe die eruit zien was hier blijven met mijn vertrouwde privé zuster toch echt wel de beste oplossing. Anita heeft hier in het dorp bij de drogist geprobeerd primperan of dergelijke medicijnen op de kop te tikken om het braken te stoppen. Echter dat was niet succesvol. Chartity is later op de dag nog naar Swedru gegaan, en kwam pas rond 22:00 uur terug met jawel Primeran. Ik voelde me toen al iets beter, maar na een primperanetje heb ik een goede nacht gehad, we hebben er Lieke ook maar één gegeven omdat zij zich ook weer wat misselijk begon te voelen. Kortom is dat ook de reden dat ik niets meer heb geschreven, ben vandaag de hele dag heel slap geweest en heb het wat rustig aan gedaan. Het enige wat ik gedaan heb, is het uitmeten van de waslijn palen , zodat de jonge jongens morgen als wij naar het weeshuis van Tina gaan de gaten kunnen graven, zodat we donderdag de palen in de beton kunnen gieten. Ben er vandaag trouwens ook achter gekomen dat de waterpomp blijkbaar toch niet kapot is, ook dit is weer een lang verhaal wat ik later nog wel uitleg. Groeten Leon Anita en Lieke