Dag 16, 17 en 18

Dag 16 : knutselen

Vandaag zijn we veel bezig geweest met de kinderen. S ’morgens hebben we 3D kaarten gemaakt, dit vonden ze erg leuk. Zelf de oudere kinderen kwamen naar ons toe om mee te mogen doen. Ik heb het ze uitgelegd en we ze zijn samen een rustig plekje gaan zoeken om dit alleen te doen. Het blijft alleen erg moeilijk voor de jongere om te wachten tot ze aan de beurt zijn. Je moet zoiets doen in kleine groepjes. S ’middags zijn we gaan spelen met een propellertje. Gedurende de dag kwam mevrouw Charety en ook andere helpers naar ons toe om ons te bedanken voor alles wat we gedaan hebben, en vooral het feit dat Leon hun een paar dagen eerder had duidelijk gemaakt dat er dingen gebeuren die echt niet kunnen, en anders moeten. Ze zeiden tegen mij dat ze zo iemand als Leon nodig hadden, een sterke man die duidelijk was. Ik heb ze natuurlijk duidelijk gemaakt dat ik hem niet kan missenJ en wij ze alleen advies kunnen geven, ze zullen het toch zelf moeten doen. Er was nog nooit een man van middelbare leeftijd als vrijwilliger geweest, kreeg ik te horen. Het waren meestal jonge meiden die als vrijwilliger kwamen. Afgesproken werd dat we vrijdag alle werkers bij elkaar zouden zetten en onze bevindingen van de afgelopen 3 weken met hun zouden delen, en eventuele adviezen geven. Verder was het een leuke dag met de kinderen.

Dag 17, het afscheid nadert

Vrijdag de dag voordat we vertrekken bij het weeshuis, is Anita S ‘morgens om 7:00 uur samen met Steven en Julie naar het ziekenhuis gegaan om zijn bril op te halen. Dit ging heel goed, ze waren binnen 2,5 uur weer terug in het weeshuis. Ondertussen is Tina er geweest om afscheid van ons te nemen, die heeft Anita dus gemist. Toen Anita terug kwam bij het weeshuis vertelde mevrouw Charety dat we even op bezoek moesten gaan bij de chief van het dorp, het is me nog niet duidelijk wat daar de meerwaarde van is. Maar ja, we hebben kennis gemaakt met de Chief en ik heb een biertje met hem gedronken. Bij terugkomst heeft Anita met Steven een test gedaan, we hebben woordjes op het bord geschreven die hij moest overschrijven vanaf zijn schoolbankje, onder toezicht van tientallen kinderen heeft hij de test prima doorstaan, hij kon echt alles lezen. We hebben allemaal voor hem geklapt, en hij was heel blij. Missie geslaagd.

Vanaf 19:00 uur heb ik bij een plaatselijke DJ een disco geregeld met grote boxen en licht. De kinderen hebben gedanst van de eerste tot de laatste toon, het leek wel of sommige kinderen in trance raakte, echt ze gingen compleet uit hun dak. Als je ziet wat voor bewegingen ze maken met hun lichaam, zo jong al zo ritmische. Er zijn niet veel blanke lijven die daar tegenop kunnen. Als klap op de vuurpijl hebben we ook nog voor iedereen een flesje limonade en wat koekjes geregeld, dit maakte de avond voor hun echt compleet. We hebben echt genoten van het plezier van de kinderen, het was een onvergetelijke afscheidsavond.

Dag 18: dag van vertrek,

Zaterdag 20 augustus, we zullen vandaag om 9:00 uur opgehaald worden door onze chauffeur met Jeep. Maar voordat het zover is moeten we onze koffers nog pakken, we zijn er gisteren niet meer aan toegekomen. Anita is al om 6:30 uur wakker, en begint maar gelijk het zooitje bij elkaar te verzamelen, ik kan je vertellen als je 2,5 week uit de tas moet leven zonder een kast of iets dergelijks is het allemaal niet meer zo geordend. Rond een uur of 8 waren we klaar en zijn we afscheid gaan nemen van de kids en werkers en natuurlijk Mevrouw Charity. We hebben nog een aantal mooie foto’s gemaakt met de hele groep, en Lieke gaf een knulstelwerkje aan Charity. Toen alle kinderen bij elkaar stonden hebben ze nog voor ons gezongen, na dit muzikale meesterwerkje van kinderstemmetjes, begonnen de wat stevigere knuffels en werd het voor de kinderen pas echt duidelijk dat we weg gingen, sommige keken zeer droevig. Het is een dubbel gevoel, van één kant ben je blij dat je weer kan vertrekken, en van de andere kant weet je dat deze kinderen in deze armoede moeten trachten een toekomst op te bouwen. Onze chauffeur is ruim op tijd , waardoor we stipt om 9:00 uur vertrekken, de kinderen rende nog schreeuwend achter onze auto aan, en bleven zwaaien tot we ze niet meer konden zien. We moesten toch een paar keer slikken en een traantje weg pinken.

We zijn deze dag nog naar krokodillen farm en het “Kakum National Park” geweest, waarna we ons naar onze Prive Lodge aan het strand hebben laten brengen, ik moet zeggen een zeer groot contrast met datgene waar we de afgelopen 2,5 week geweest zijn. We hebben een privé strand met palmbomen en hangmatten incl een house keeper genaamd Joseph. Joseph is onze bewaker en regelt alles voor ons, zet onze strandstoelen aan zee en houd een oogje in het zeil als we weg zijn. Hier kunnen we de komende 3 dagen lekker uitrusten. Op 5 min loopafstand van onze lodge ligt een restaurant dat door 2 Nederlanders gerund wordt. Hier kunnen we s ’avonds en s’ morgens lekker gaan eten.

Dag 15: Dagje strand

Gisteren heb ik nog tot laat in de avond geprobeerd om onderstaand verhaal op het blog te plaatsen, echter het internet was te traag, dus bij deze het verhaal van gisteren avond. En nu ik hier op mijn veranda zit zijn al 2 personen bij mij geweest voor gereedschap te vragen wat ik de afgelopen dagen heb gekocht, de één gaat het hek maken dat al 2 jaar kapot is en de ander gaat de elektra in het filterhok ordenen, hier stond op iedere draad 220 volt, zeer onveilige situatie voor de kinderen. Voor mijn gevoel is er gisteren avond terwijl wij aan slapen waren overleg geweest, er is hier iets gaande. Word vervolgd.

Ondanks gisteren laten we het dagje strand toch maar doorgaan, echter ik heb wel afgesproken dat ik vroeg wil vertrekken, op zijn laatst om 9:00 uur. Dus alles wat ze aan eten mee wilden nemen moesten ze heel vroeg bereiden, van horen zeggen hebben ze tot 01:00 uur afgelopen nacht in de keuken gewerkt om alles voor te bereiden. Vanmorgen toen ik wakker werd stond een oude afgepeigerde Mercedes Sprinter al klaar voor vertrek. Alle kinderen stonden al klaar in hun mooiste kleren die ze hadden, het leek wel of er iemand ging trouwen. Ik zei tegen Anita hoe zouden ze dat nu doen, al die kinderen en begeleiders en wij in één busje. Om 9:00 uur stipt begonnen ze met de kinderen inladen, het leek wel dat TV programma “wedden dat” , Prachtig om de zien. Op een gegeven moment kwamen ze tot de conclusie dat het niet ging passen, dus werden de allerkleinste eruit gehaald, en dat vonden de kleintjes natuurlijk niet leuk. Het kwam er op neer dat hun maar hier moesten blijven. Om een lang verhaal kort te maken, zei ik tegen Anita, of ze gaan allemaal mee of er gaat niemand. Dus hebben we nog maar een busje geregeld. Om 9:45 uur vertrok de sprinter, hier zaten wij met nog 47 anderen in, dus in totaal met 51 personen in een printer busje. We waren nog niet van het terrein af of ze begonnen al te zingen, prachtig mooi om mee te maken. Eenmaal aangekomen op het strand hadden ze echt de grootste lol, zelfs de wasvrouw was meegekomen met het andere busje, en echt iedereen ging zwemmen van klein tot groot met de kleren aan, in de onderbroek of in de blote kont. Het was voor hun een fantastische dag, en voor ons ook. Op het strand hebben we nog 2 vissen gevonden en die liggen nu in de ketel voor het eten voor morgen.

Welterusten

Dag 14: dat maat was vol

Het is dinsdag vandaag, en ik had mee voorgenomen om al die elektrische apparaten eens te bekijken. Er staan hier 2 grote koelkasten, 2 wasmachines en een waterfilterapparaat dat werkt op een zonnepaneel wat eraan vast zit, zeker weten een duur apparaat geweest. Voordat ik hier aan begin ga ik nog met iemand naar Swedru om de waterrekening te betalen, want als deze niet betaald word dat sluiten ze de leiding af. En als ik dan toch in Swedru ben kan ik misschien ook spullen meenemen om de lekkage bij de UV filter van de grondwaterpomp te repareren. Dus het eerste klusje vandaag begon in het filterhok, ik heb de UV filter los gehaald en uit elkaar gedraaid. Het is duidelijk dat dit nooit gebeurd is, en het zou me ook verwonderen als de lamp die erin zit nog functioneert. Na alles te hebben schoongemaakt zoals de rubbertjes en dichtingen, heb ik de UV filter weer in het systeem gemonteerd en was de lekkage verholpen. Het enige wat ik nog nodig had is een adapter voor de UV lamp, dit is een ander soort stekker als het stopcontact. Toen ik klaar stond om naar Swedru te gaan zag ik in mijn ooghoek hoe 2 kinderen met een grote machete( groot lang mes van 60 cm) de schoolbanken en stoelen kort en klein slaan, dit zijn notabene de banken die ze laatst naar buiten hebben gedragen om te repareren voor het nieuwe schooljaar. En het ergste van alles is, dat er weer niemand van de werkers/leiders zijn die op de kinderen letten, zo gaat het al zolang als we hier zijn, niemand van de mannen doet hier een flikker, ze krijgen notabene betaald om toezicht te houden op de kinderen maar ik zie ze nooit in die rol. Bij mij sloegen de stoppen door, ik ben naar de jongens gelopen heb ze de machete afgenomen en ben boos naar Charity gegaan, ik heb verhaal gehaald wat nou de bedoeling is met die meubels en waar iedereen wel niet is die hier op de loonlijst staat, ik heb gezegd dat ik ogenblikkelijk alle kinderen en volwassenen buiten bij elkaar wil zien en spreken. De bel werd geluid en langzaam kwam alles in beweging, na ongeveer 5 min had ik iedereen buiten die op dat moment aanwezig waren, grote afwezige is zoals gewoonlijk Atta en George, de laatstgenoemde gaat door als administrator/bedrijfsleider en verdiend het dubbele ten opzichte van de hardwerkende Julie die hier 16 uur per dag werkt 7 dagen in de week. Toen ik de aandacht van iedereen had, heb ik gezegd wat ik ervan vond ,en of het normaal is dat alles hier kapot gemaakt word en dat er geen toezicht is op de kinderen. Alles wat we mee hebben genomen is kapot, kleurpotloden zijn binnen 1 uur kapot en verdwenen, frisbees zijn binnen één dag kapot, van de 3 voetballen zijn er 2 kapot en 1 is verdwenen, en ondertussen worden de schoolbanken door 2 losgeslagen apen kort en klein geslagen met een machete van 60 cm. Ik zei dat dit geen speelgoed voor kinderen van 7 jaar is, en dat er toezicht nodig is. We hebben duidelijk gemaakt dat het uitje naar het strand dat voor morgen gepland staat niet door gaat, en dat we geen cent meer hier laten. Anita heeft het nog eens dunnetjes overgedaan en gezegd dat wij ook hard moeten werken voor ons geld, en dat we niets meer geven als er niets gaat veranderen. Ik heb nog gezegd dat ik nu naar Swedru ga en een hamer en lijm ga kopen en dat zij deze week alle meubels gaan maken. Ook heb ik tegen Charity gezegd dat ik donderdag avond iedereen in de kerk wil spreken over hoe ik er hier over denk, en wat ik denk dat er moet gebeuren.

Toen wij terug kwamen van Swedru hoor ik van Anita dat ze allemaal onder de indruk waren van mijn optreden, ze hebben alle klaslokalen schoongemaakt en de nog goede banken netjes in het lokaal gezet, alles wat kapot was hebben ze in een ander gebouwtje gezet, toen ik hier naartoe liep kwam ik voorbij de toiletten en het poep en rotzooi hoekje van de kleinste kinderen, hier stonden alle potjes al de hele dag volgescheten met verschillende kleuren, dus waarschijnlijk schijt de ander op de hoop van de vorige bij gebrek aan een leeg potje, de poep ligt op de grond en de ander loopt erdoor, niemand die deze kleintjes helpt of er zich iets van aantrekt, toen ik terug kwam van het repareren van een aantal meubeltjes kwam ik er weer langs, echter nu was er een groot groen blad over één van de potjes heen gelegd. En dat was voor mij de druppel, in plaats van opruimen leggen ze er maar een blad overheen. Ik dacht in één keer, deze mensen zijn niet meer te helpen, of zullen ze het toch ooit snappen, of toch niet, stel ik me aan, of heb ik toch gelijk. Eén ding is duidelijk, ik ben er klaar mee voor vandaag, ik zie het morgen wel weer.

welterusten

2 bijzondere kinderen

In het weeshuis wonen 2 kinderen met een verstandelijke beperking Amanda van ongeveer 13 jaar en Steven van 16 jaar. Ze vallen op door hun uiterlijk, lieve lach, harde werken en de wil om te leren. Alleen viel ons de eerste week al op dat Steven erg slecht zag. Als er iets op het bord geschreven werd, moest hij naar het bord komen lopen op het te kunnen lezen. Dit belemmerd hem echt in het leren. En hij wil zo graag. Ik heb dit met Mevr. Charety besproken en gezegd dat hij een bril nodig had. Dit zijn natuurlijk de dingen waar hier op bezuinigd wordt, jullie snappen wel dat juist deze kinderen mij aan het hart gaan. Ik had afgesproken dat we maandag naar het ziekenhuis zouden gaan, Julia zou met mij mee gaan. Toen Steven hoorde dat ik graag een bril voor hem wilde kopen was hij dol gelukkig. We zouden om 6:00 uur s’morgens moeten gaan volgens mevr. Charerty i.v.m. de drukte. Als je dat tegen mij zegt is dat oké en ik zorg dan ook dat ik om 6:00 uur klaar sta, maar zo werkt dat hier niet. Uiteindelijk konden we om 7:30 uur vertrekken met een tro tro richting Swedru. Bij het ziekenhuis aangekomen moet je je verzekerings pasje in een bakje gooien en dan moet je wachten tot ze je naam roepen en dan kun je je dossier ophalen. Maar toen wij aankwamen zat de wachtkamer al helemaal vol met oude mensen en moeders met kinderen. Ik had me al ingesteld op een lange wachttijd. Van afspraken maken van te voren hebben ze hier nog nooit gehoord. Na bijna 3 uur wachten zegt Julie tegen mij dat ik eens moet gaan vragen, want volgens haar doen ze beter hun best als er een blanke iets vraagt. Ik ging naar de balie en vroeg naar de papieren van Steven. Ze konden zijn dossier niet vinden, maar na het beantwoorden van een paar vragen was het zo geregeld. We konden direct naar de oogarts en opticien. Iedereen deed opeens zijn uiterste best. Alles werd opgemeten, en dit nam heel wat tijd in beslag met Steven. Omdat het erg moeilijk is voor hem. Uiteindelijk 5 uur later hadden ze een bril aangemeten en kreeg hij oogdruppels mee voor de oogdruk. Omdat ik zei dat ik hem nog graag met zijn bril wilde zien, kunnen we als het goed is hem vrijdag gaan ophalen. De oogdruppels moet hij 3 x dgs hebben, die heb ik voor nu even op mijn kamer gehouden zodat hij ze deze week nog consequent krijgt. En hij komt trouw 3 x dgs naar mij toe voor zijn druppels. De dankbaarheid en lach van deze jongen maakt mij gelukkig en voor hem zal een wereld open gaan. En dat voor 200 cedi (nog geen 50 euro). Hij kan straks vanuit de schoolbank gewoon op het bord kijken en verliest niet zo veel tijd met op en neer lopen. Hopelijk gaat dit hem met het leren ook helpen. Vandaag ben ik begonnen om samen met Steven en Amanda apart te gaan zitten en Engels met ze te leren. Een uurtje per dag hebben we afgesproken. Ze vonden het erg leuk, wel valt me al op dat Amanda verder is dan Steven. Eigenlijk is alleen al de 1 op 1 aandacht wat ze krijgen zo belangrijk.

Dag 12 en 13 : terugreis en knutsel dag

Op zondag zijn we vroeg opgestaan, vandaag zal de chauffeur van gisteren ons om 7:30 uur oppikken bij het Hotel en ons helemaal naar het weeshuis brengen. Met de chauffeur hebben we een bedrag van 500 cedi afgesproken, dit is omgerekend ongeveer €122. De chauffeur genaamd Sammie heeft echt een super dag, en wij ook. De reis heeft dik 7 uur geduurd, in tegenstelling tot de 14 uur van vrijdag was het die €122 dik waard. Toen we aan kwamen rijden bij het weeshuis rende alle kinderen naar ons toe, ze waren allemaal heel blij dat we weer gezond en wel terug waren. Die avond hebben de kinderen nog Afrikaans gedrumd en gedanst, mooi om te zien hoe gezellig ze het samen hebben.

Op maandag is Anita om 5:30 uur opgestaan om met Steven naar het ziekenhuis te gaan voor een bril, Anita zal morgen hier een verslag van op het blog zetten. Lieke en ik zijn de hele dag met de kinderen aan het knutselen geweest, ik heb vooral de boel een beetje proberen te leiden, wat overigens niet meevalt. O ja voor ik het vergeet de waslijn heb ik gisteren avond ook nog gemaakt, het was trouwens mooi om te zien dat ze de was vanmorgen gewoon weer over de omheining gooide. Ik heb tot 2 keer toe hen moeten vertellen dat het nu de bedoeling is dat de was op de waslijn gehangen word en niet meer over de schutting, afrastering of op het gras. Rond de middag hing de waslijn vol.

Dag 10 en 11 : Uitstapje naar de watervallen van Wli en Monkey town

Op Vrijdag 12 aug vertrekken we vroeg, het is de bedoeling dat we voor ruim voor het donker bij ons Hotel in Hohoe zijn. Volgens mijn berekeningen en die van Tina zouden we rond 15:00 uur in Hohoe zijn. Helaas ging het al mis in Swedru waar we de bus moeten nemen naar Accra. Volgens de overigens vriendelijk man achter het loket van de busmaatschappij komt de bus in 14 min, een half uur later was het weer 15 min, weer een half uur later zie hij dat de bus kapot was en dat een andere bus binnen 30 zou arriveren. Ik zal een lang verhaal kort maken, 3 uur later reden we eindelijk richting Accra, voordat we wegreden werd er nog door iemand voorgebeden/gezongen en de hele bus bad en zong mee, prachtig mooie ervaring, ieder voordeel hebt zijn nadeel zou Cruijff zeggen. Het was al duidelijk dat we 15:00 uur niet zouden halen. Onze bus reed gestaagd naar Accra waar we rond 15:30 uur arriveerde. Daar waar we stopte hebben we een taxi gepakt naar Tema station, deze beste chauffeur was er duidelijk op uit om ons op te lichten, de 20 cedi die hij vroeg was op voorhand al teveel, maar omdat alles al een beetje tegenzat had ik er geen moeite mee. Echter toen hij ons op het zogenaamde Tema station af wilde zetten zei hij dat de laatste bus al was vertrokken, hij deed zogenaamd wat navraag bij een bekende en zei dat hij ons wel naar een ander station wilde brengen maar dat koste wel extra geld. 100 meter verder zette hij ons af bij een station wat natuurlijk gewoon het Tema station was, dat andere zogenaamde station was gewoon een parkeerplaats voor bussen. De beste kerel bleef maar zuren om meer geld. Toen hij het kofferdeksel opende en wij onze bagage hadden, zei ik dat hij niets meer kreeg, ik ben weggelopen ook al was hij het er niet mee eens. Hier op Tema station hebben we uiteindelijk een minibus geboekt voor naar Hohoe, een groot nadeel hier in dit land is dat een bus pas vertrekt als deze helemaal vol zit, dus ook deze. Na dik 1,5 uur wachten in de bus was er nog 1 plek over. Er kwam maar niemand, na 10 min heb ik dat laatste ticket ook maar gekocht, waarna we snel onderweg waren. Ook nu zit het niet mee, vrijdagavond is de drukste avondspits van de week, het duurde één uur voordat we Accra een beetje uit waren, 22:15 uur kwamen we 14 uur later compleet kapot aan in ons Hotel in Hohoe. We hebben nog wat spaghetti gegeten waarna we ons nog lekker met een grote emmer warm water hebben kunnen wassen. 00:15 gingen verdiend slapen.

Uitstapje Watervallen Wli en Monkey Town.

Na ons avontuur gisteren hadden we geen trek in trotro of andere openbare vervoermiddelen. De Hoteleigenaar heeft ons een taxi chauffeur aan de hand gedaan die ons vandaag voor 200 cedi , dus nog geen €50 heeft rondgereden. Aangezien wij vandaag 2 toeristische bezienswaardigheden wilden bezoeken was dit de snelste en beste manier. Het ritje met deze taxi is ons vandaag zo goed bevallen dat we hem gelijk voor morgen hebben vast gelegd om ons 450 km verder naar het weeshuis te brengen.

Vandaag was echt een super mooie dag , we hebben allen genoten van de overweldigende waterval die midden in een tropisch woud lag met super veel vlinders en grote bomen en lianen. Het was net alsof je in een sprookje liep. De waterval ligt precies op de grens van Togo met Ghana, en is de grootste van dit land. Het laagste gedeelte waar wij vandaag zijn geweest is 50 m hoog, ik kon het niet laten om er met Lieke in te gaan zwemmen. Dit was een ongelofelijke mooie ervaring, er komen zoveel krachten vrij bij het neerplenzen van het water dat het moeilijk is om adem te halen , de zuurstof en lucht word letterlijk weggeblazen. Het is net of je in de zwaarste storm ooit bent beland, echt machtig mooi, Lieke zei na afloop dat dit was het mooiste wat ze ooit beleefd heeft. Ook Monkey Town was een super ervaring waarvan we mooie foto’s hebben gemaakt. Om 19:00 uur werden we door onze taxi chauffeur weer netjes afgeleverd bij het Hotel.

Dag 8 en 9 :Bezoek aan weeshuis Tina en reparatie pomp

Op onze 8^ste dag hier bij het weeshuis van Charity worden we opgehaald door Tina , vandaag gaan we naar het weeshuis van Tina kijken. Onderweg komen we weer voorbij Swedru en koop ik nog wat waslijn en nog wat andere spullen, want bij het inmeten van de palen en het uitrollen van de waslijn kwamen we erachter dat we te weinig hebben. Ook stoppen we nog bij een aantal kraampjes om wat verse Annanas , mango, en appels in te slaan, want extra vitaminen kunnen we wel gebruiken .

Rond de klok van 11:00 uur reden we het terrein van Tina’s weeshuis op, dit weeshuis is beduidend kleiner dan waar wij zitten. Hier zitten 42 kinderen waarvan de jongste 3 jaar is. Het Nederlandse gezin uit Zwolle dat daar nu voor de laatste dag zit, staat ons al op te wachten. Zij zijn nu de derde week hier met hun 3 dochters van 6 , 10 en 12 jaar. Zij zullen morgen vertrekken naar het noorden van Ghana om daar een safari te gaan doen in het Mole Nationaal park. Het was mooi om onze ervaringen even te delen, Zij zijn in de gelukkig omstandigheid dat ze over schoon drinkwater een doorspoel toilet en een echte douche beschikken, weliswaar met koud water maar dat is toch altijd beter als bij ons. Na een gezamenlijke lunch zijn we rond 13:00 uur weer terug gereden naar ons project.

Weer aangekomen bij ons weeshuis was ik benieuwd of de gaten al gegraven waren, helaas was mijn voorgevoel goed en was er dus niets gebeurd. Gisteren had ik nog zo goed met Philip en nog iemand anders afspraken gemaakt, precies aangegeven waar de gaten moesten komen enz , maar vandaag zijn Philip en die andere persoon niet meer te vinden. Ik heb maar gelijk een paar mensen opgetrommeld, waarna we gestart zijn met het graven van de gaten voor de waslijn palen. Het blijft moeilijk om uit te leggen hoe hier alles in zijn werk gaat, je moet hier echt vindingrijk zijn. Ze hebben geen steekschop, geen waterpas, geen meter, gewoon niks . In dit land staat ook echt ieder gebouw scheef, ze maken hier gebouwen van 3 verdiepingen zonder waterpas alle op het oog. Het enige wat ik tot mijn beschikking had was een platte schop en een soort steekschop maar dan maar 7 cm breed, zeg maar het platte gedeelte van een pikhouweel. Hiermee werden de gaten geslagen waarna de kinderen met de handen de losse aarde omhooghaalde, op zich ging dat prima , kinderhandjes genoeg. Op een gegeven moment hadden ze de slag te pakken, en heb ik ze ook maar gelijk aangespoord om beton te maken. Na 2 uur hadden we alle 6 de palen in de beton staan, en alles op het oog recht gezet, best moeilijk als alles in de omgeving scheef staat. Er is werkelijk totaal nergens een referentie lijn te vinden, dus heb ik zelf maar even mijn zakmes aan een touwtje gehangen, en dit naast de palen gehangen. De palen werden vast gezet met 3 takken, zodat de palen in de juiste positie werden gehouden tijdens het drogen.

Reparatie Pomp

Op donderdag 11 augustus, onze 9^de dag bij Charity en de kids, heb ik besloten dat er maar eens actie moet komen met dat hele pomp gedoe. Ik heb een aantal mensen opgetrommeld en nogmaals geprobeerd om een duidelijk verhaal te krijgen. Op een gegeven moment viel er een naam van de oorspronkelijke installateur van dit hele pomp systeem, ik vroeg of ze een nummer hadden van die man. Helaas hadden ze dat niet, waarop ik antwoorden wie misschien wel weet waar die beste man woont of te bereiken is. Gelukkig wist Kofi (de kok van het weeshuis en die vroeger alles wist omtrent de pomp) waar de man woont, het was inmiddels 9:30 uur en ik heb gelijk gezegd dat we over 10 min in de trotro stappen om naar die man 2 dorpen verderop te rijden . Aangekomen bij het winkeltje van die man, was het nog een heel gedoe om hem te vinden. Maar uiteindelijk hebben we hem gevonden, de beste man was een beetje boos, hij wilden eerst niet op onze vraag ingaan betreffende het repareren van de pomp. Het blijkt nu dat een vorige vrijwilliger, zonder overleg met Moeder charity of wie dan ook, een ander bedrijf heeft gebeld om de laatste keer de pomp te repareren. Dus de beste man voelde zich gepasseerd, ik heb hem gelijk aangegeven en gezegd dat in het vervolg dit niet meer zal gebeuren en dat wij het zeer betreuren. Om 13:00 uur was de beste kerel met 2 werknemers bij het weeshuis gearriveerd waarna ze zeer snel op Afrikaanse vakkundige manier de pomp aan de praat kregen. Rond 3 uur en 300 cedi verder hadden we weer grondwater, weliswaar smaakte het water nog niet goed maar dat komt waarschijnlijk omdat de pomp al zolang stil staat. Het kan in ieder geval gebruikt worden voor het wassen van de kinderen en kleren. Ik heb de beste man gelijk gevraagd of hij een offerte wil maken voor douches bij de meidenblok en de Jongensblok, hiervoor moet 100 meter leidingwerk in de grond gelegd worden. Ik heb gelijk gezegd dat hij het graafwerk eruit kan laten, dat laat ik mooi de volwassenen hier doen. Ik ben benieuwd met welke prijs hij komt.

Dag 5: Kerkdienst en bezoek Kliniek

Het is Zondag 9:00 uur wij nemen plaats in de geïmproviseerde kerk dat voorheen dienst deed als klaslokaal. Wij zijn de eerste die plaats nemen, 3 mannen zijn druk aan het schreeuwen tot God, ze lopen heen en weer met de ogen dicht, en druk gebarend met handen en voeten. Het is indrukwekkend om te zien, wij in Nederland zouden ze voor bezeten verklaren. De diens start uiteindelijk rond 9:10 uur, op dat moment zitten nog geen 10 mensen in de kerk. Het blijkt vrij normaal te zijn om tijdens de dienst binnen te lopen en ook weer weg te lopen, om 9:30 uur zit het lokaal vol met mensen en kinderen van het weeshuis, de dienst is dan volop bezig. De priesters (2 van de 3 mannen) zijn druk bezig met de preek die ze met zeer veel enthousiasme over brengen door hard te praten en te bewegen. Heel veel zinnen worden meerder malen herhaald in de Ghanese taal en in het Engels zodat het ook duidelijk is voor alle aanwezigen en natuurlijk ook voor ons. Na een 30 minuten preken word er gezongen en gaat iedereen inclusief ons dansend door het klaslokaal, op zich is dit ook wel iets voor ons in Nederland. Na dit verzetje heeft iedereen de aandacht er weer bij, de priester begint met zijn tweede deel van de preek, ook nu weer met veel halleluja en amen. Ik moet zeggen zijn preek was goed in orde. Hierna kwam weer een dansje en muziek, Charity, madame, de studenten en wij moesten naar voren komen en werden nog gezegend . Uiteindelijke liepen we rond 11:30 uur met weer een ervaring rijker het geïmproviseerde klaslokaaltje uit . Na deze dienst moesten we toch even uitrusten in onze kamer, vandaag hebben we afgesproken bij een kliniek 40 min rijden van het weeshuis. Anita wil wel eens zien hoe het er hier aan toe gaat. Eenmaal aangekomen in de kliniek staat Humphrey Patterson ons al op te wachten, Humphrey is de administrator van een 14 tal weeshuizen in Ghana. Een familie lid van hem runt deze privé kliniek die niet veel groter is dan een 5 tal garageboxen naast elkaar. Als je in Nederland naar een privé kliniek gaat kom je meestal in een luxe gebouw en heb je wel wat geld te besteden, hier is dat anders. Mensen moeten natuurlijk wel betalen maar van luxe is hier geen spraken, het is armoede wat je hier ziet, het plafond van de ziekenzaal komt letterlijk naar beneden. Anita viel de mond open van verbazing, enige pluspunt is dat er steriel verpakte injectienaalden werden gebruikt, voor de rest werk alles hergebruikt ,katheters noem het maar op werden uitgewassen. Zogenaamd gesteriliseerd!! . Het is eigenlijk van de zotte dat alle spullen die in Nederland over de datum zijn weggegooid moeten worden terwijl het hier zéér goed gebuikt zouden kunnen worden of zelfs levens zou kunnen redden. De vrouw ( Comfort Owusu ) die ons rondleidde en 24/7 in de kliniek is, was zeer enthousiast over ons bezoek en liet ons alles zien, we mochten echt overal foto’s van maken. In deze kliniek word alles gedaan, van het besnijden van jongens , behandelen van malaria en bevallen van een kind. Ze moeten echt alles zelf kunnen en doen, en dan zijn het alleen verpleegkundige. Zij vroeg of Anita niet eens een week wilde meedraaien, wellicht is dit een vakantie adresje voor het volgend jaar, Haha. Na dit bezoek zijn we weer terug gereden naar het weeshuis, en alweer een ervaring rijker. Ik voelde me de hele dag al wat raar in mijn buik en ik had voor dat we gingen ook al wat dunnere ontlasting ,ik was dus ook blij om weer bij het weeshuis te zijn. Na het avond eten zijn we allemaal vroeg naar bed gegaan, echter de rust was van korte duur. Ik was de eerste die al het eten van afgelopen dagen in meerdere vloedgolven tegen de struiken aan kitste, Lieke volgende me 1 uur later. Gelukkig heeft Lieke maar 1 maal hoeven over te geven, ik heb meer dan 24 uur moeten overgeven. Er leek maar geen eind aan te komen, Charity maakte zich veel zorgen over mij. Zij stelde Anita zelfs voor om me naar het ziekenhuis te brengen, maar ja, nu we weten hoe die eruit zien was hier blijven met mijn vertrouwde privé zuster toch echt wel de beste oplossing. Anita heeft hier in het dorp bij de drogist geprobeerd primperan of dergelijke medicijnen op de kop te tikken om het braken te stoppen. Echter dat was niet succesvol. Chartity is later op de dag nog naar Swedru gegaan, en kwam pas rond 22:00 uur terug met jawel Primeran. Ik voelde me toen al iets beter, maar na een primperanetje heb ik een goede nacht gehad, we hebben er Lieke ook maar één gegeven omdat zij zich ook weer wat misselijk begon te voelen. Kortom is dat ook de reden dat ik niets meer heb geschreven, ben vandaag de hele dag heel slap geweest en heb het wat rustig aan gedaan. Het enige wat ik gedaan heb, is het uitmeten van de waslijn palen , zodat de jonge jongens morgen als wij naar het weeshuis van Tina gaan de gaten kunnen graven, zodat we donderdag de palen in de beton kunnen gieten. Ben er vandaag trouwens ook achter gekomen dat de waterpomp blijkbaar toch niet kapot is, ook dit is weer een lang verhaal wat ik later nog wel uitleg. Groeten Leon Anita en Lieke