Dag 4 Uitje Swedru

Vandaag hebben we de planning om naar Swedru te gaan, we hebben een korte nacht gehad. Om 4:30 uur begon de plaatselijke moskee met het ochtend gebed ,dit gaat gewoon in 110 db op de luidspreker. Moslims, katholieken en de andere geloven leven in vrede naast elkaar, iedereen respecteert elkaars geloof. Het grote verschil met Nederland en wellicht ook de rest van Europa is dat iedereen wel praktiserend geloofd. Bij ons hebben de meeste mensen een geloof, maar komen nooit in een gebedshuis.

Het is mijn bedoeling vandaag in swedru metalen waslijnpalen op de kop te tikken, met de erbij hoorde waslijn , we hebben uitgeteld dat we ongeveer 150 m waslijn nodig hebben. Op dit moment hebben ze geen waslijn, ze leggen de kleren op de het gras en over de afrastering te drogen. En juist die afrastering maakt de kleren kapot aangezien de kinderen zelf de was afpakken, dit gebeurd niet altijd met beleid.

Vanmorgen zijn we dus met zijn allen in een Tro-Tro gestapt, we hebben wel een begeleider meegenomen die weet waar in Swedru deze spullen te koop zijn. Voor Anita en Lieke was dit de eerst ervaring in een Tro tro ,die ze 100% zeker weten niet meer vergeten. Lieke was zo bang dat ze begon te huilen ,gelukkig was ze op de terugweg al een beetje gewend aan de belachelijk rijstijl die ze er hier op nahouden , het verbaasd me ook niets dat hier zoveel doden vallen (voetgangers) in het verkeerd, als het donker is, is het voor ons ook verboden om langs de weg te lopen.

Aangekomen in swedru lossen we op in deze mierenhoop, wij zijn de enige witte mensen hier. Iedereen kijkt ons ook aan, ik ben blij dat Eric onze begeleider bij ons is. Zonder Eric zou ik me niet met mijn gezin in deze mensen massa begeven. Je ziet hier zwervers op blote voeten rondlopen die niet meer aanhebben dan een kapotte broek en een aan stukken gescheurd T-shirt. Zij hebben duidelijk géén geld voor eten laat staan voor een wasbeurt, ze zien er uit alsof ze uit de grond zijn gekropen, helemaal onder het stof. Je kan je hier in de stad wassen in een hokje waar je 1 emmer water krijgt voor 1 cedi , dit is minder dan € 0,25, wij zijn op deze plek naar het toilet geweest wat maar een 0,5 cedi koste PP. Wat duidelijk is dat de meeste mensen hier en in de dorpjes die we voorbijreden in complete armoede leven. Het blijft moeilijk om dit te aanschouwen, het zijn er zoveel dat het onmogelijk is om deze mensen te helpen. Ze zullen het echt zelf moeten doen. Na bijna een week ben er al achter gekomen, dat je ze niet kan helpen met dingen te geven. Deze mensen kun je alleen maar helpen door bepaalde zaken te structureren en te vereenvoudigen, of iets op te zetten waarmee ze zich kunnen voorzien in dagelijks onderhoud. Vb , in een hokje bij het weeshuis staan 2 wasmachines , ze zien er redelijk nieuw uit echter ze staan er voor oud vuil bij, het kan goed zijn dat er alleen maar een los contact ergens is, of misschien moeten de koolborstels vervangen worden. Dit is iets wat in Nederland heel veel mensen zelf kunnen. Hier is zo’n machine die wellicht door goedwillende vrijwilligers is gegeven afgeschreven. Doodzonde van de investering , dit geld had veel beter op een andere manier besteed kunnen worden. Hetzelfde geld voor de grondwater pomp , het is veel beter om een touwpomp te maken die ze simpel zelf kunnen maken als deze kapot is. Als de pomp die ze nu hebben niet meer te repareren is zal ik eens inventariseren of het mogelijk is om met een touwpomp grondwater op te pompen van 50 meter diep.

Zo nu terug naar Swedru, we hebben intussen wat flinke stukken zeep voor het weeshuis en onszelf gekocht, en een soort liga’s voor de kleine trek tussendoor, en voor Anita en Lieke als ze s ’morgens opstaan, zij kunnen namelijk niets doen als ze niet eerst gegeten hebben. Wat de zeep betreft zijn we erachter gekomen dat dat toch beter is, de twee in één shampoo die we vanuit Nederland mee hebben genomen laat zich niet zo makkelijk met koud water van je lichaam spoelen , gewone zeep is wat dat betreft echt veel beter, het maakt sneller en beter schoon met minder water. Onze wegwerp washandjes zijn echt compleet bruin als we ons lichaam hebben gewassen. Rond de middag zijn we ergens wat gaan eten . Het was lekker makkelijk kiezen, er was namelijk géén menu kaart ,je kon kiezen tussen rijst met kip of deegbollen waar je stukjes vanaf trekt met je handen en dan sopt in één of ander slijmerige soep waar stukjes vis in zwemmen. Dus de keuze was makkelijk voor ons, rijst met kip .Gelukkig hadden ze koude Coca Cola, deze glazen 300ml flessen kosten maar  2 cedi (€0,50).

Na deze lunch zijn we op zoek gegaan naar stalen waslijnpalen , via via kregen we een adresje van een metaalwerkplaatsje die deze palen zou maken . Op de weg hiernaartoe hebben we nog een paar wasmanden gekocht (32 cedi) omdat de wasmanden in het weeshuis kapot zijn. We hebben 2 sets palen gekocht , dus 4 palen met ieder 5 bevestigingspunten, ik moest hiervoor 100 cedi afrekenen. Samen met de 2 palen die al bij het weeshuis liggen kunnen we 15 lijnen spannen, als we de palen 10 meter uit elkaar zetten zouden we aan 150 m waslijn komen. We zullen zien of dit gaat werken, maandag starten we eraan. Nu was het zaak om al deze spullen naar de grote weg te dragen, ik weet zeker dat deze zwarte mensen dit straatbeeld nog niet eerder hebben gezien, ze keken ons echt na. Je kon zelfs horen dat ze over ons spraken en lachte. Het moet ook een raar gezicht zijn geweest, blanke mensen die met metalen palen in de nek en wasmanden op hun hoofd door één of ander achterbuurt van Swedru lopen . Nu was het de uitdaging om alles in een Tro Tro te krijgen , Anita zag het nog niet voor zich. Eric maakte zich niet zo druk, en eric had gelijk hoor. De palen werden gewoon van achterui tussen de voeten van de mensen door gestoken. We zijn met een overvolle Hyundai bus terug gereden. Bij aankomst bij het weeshuis was Charity heel blij , de kinderen deden zelfs voor ons zingen.

Wij zijn nu echt toe aan een kopje koffie .

Morgen is het Zondag , om 9:00 uur start de kerkdienst (je weet wel zo’n kerkdienst “en de zotste stond ervoor”) en daar willen we bij zijn . Hierna gaan we weer met een tro- tro richting swedru naar een kliniek kijken.

Welterusten.

Dag 5

Dag 2 en 3 in het weeshuis

Dag 2

Gisteren had ik niet meer de puf om een verhaal te schrijven. Ik heb moeite om in de avond mijn verhalen te schrijven omdat ik kapot ben. Ik dacht laat ik het dan maar rond lunch tijd doen op een stoel en aan de tafel, dat is altijd beter dan op bed hangen. Echter dat blijkt ook geen goed idee , ik ben nu aan het tikken en naast me onder me en op me zitten kinderen die mijn laptop willen aanraken ,ze willen letterlijk op ieder knopje drukken. De kleinere kinderen willen de laptop zelf proeven.

Wat ik gisteren nog vergeten ben te vertellen is het tafereel bij het uitdelen van de kleren die we hebben meegenomen, alle kleren werden uitgepakt en gelijk verdeeld over de kinderen .De kinderen deden ze gelijk passen, het was een prachtig en chaotische tafereel. Helaas hadden we geen schoenen meegenomen , ze hebben echt schoenen nodig . Anita heeft vandaag misschien wel 8 kinderen verbonden aan de voeten en benen, soms waren het wonden van dagen of weken oud die gaan ontsteken. Ook kwamen er kinderen met hoge koorts, we hebben deze kinderen maar een paracetamol gegeven. Eén van deze kinderen verdenken we van malaria, we zullen haar in de gaten houden. Onze verbandtrommel is zeker weten leeg als we hier weggaan.

Onze tweede dag in het weeshuis begon om 6:45 de kinderen worden gewassen en de kleren worden uitgedeeld, hierbij helpen de grotere de kleinere kinderen. Vandaag is ook de laatste dag school voor de kinderen , ze noemen hier de laatste dag “Our Day” , ze maken dan de hele dag muziek, krijgen lekker eten en doen spellen .En voor dit lekkere eten ben ik met een medewerker en Merle (ook een vrijwilligster) naar een grotere plaats geweest om rijst en kip te kopen voor de kinderen, en om 11 oudere kinderen ( 13 t/m 15 jaar) van een internaat te halen waar ze het hele jaar door les krijgen, ze noemen deze school “High school”. Het eerste stuk legde we af met een taxi, een Opel Kadet van 20 jaar oud met 100% versleten schokbrekers, werkelijk alles rammelt aan dat ding. Bij een dorpje aan een grotere weg 15 minuten verder op, zijn we overgestapt in een Tro-Tro busje. We zaten met 15 man in een oude Hyundai bus waar de deurbekleding van ontbrak ,de ramen konden niet meer omlaag en er brandde diverse lampje op het dashboard. Het laat me weer terug denken aan de auto’s in “wit-Rusland “die hingen ook met ijzerdraad aan elkaar. Werkelijk alles word in die busjes geduwd, mensen , dieren, boodschappen, bouwmaterialen enz, er is werkelijk bijna geen limiet en al zeker geen regels. De bus reed over een grotere verbindingsweg tussen 2 stadjes, deze weg was lang geleden een mooie geasfalteerde weg, maar is nu een Off road parcours. Er zijn complete stukken weg over een lengte van 1 km verdwenen, en de stukken waar nog asfalt ligt zitten vol gaten waar omheen gereden dient te worden. Onderweg zag ik weer werkelijk de meest bizarre taferelen. Zo was er bij een taxi een achter as gebroken ,en deze waren ze langs de rand van de weg aan het verwisselen. Werkelijk waar in de zand en rotzooi op nog geen 50 cm afstand van de langs scheurende auto’s. 4 uur later op de terugweg lagen ze er nog steeds onder.

Eenmaal aangekomen in deze stad zijn we de winkels afgestruind voor 100 kg snel kook rijst, op diverse plekken was deze rijst op. Ze willen géén gewone rijst omdat dat te lang koken is op het vuur en dat kost weer teveel brandhout. Uiteindelijk hadden we een tweetal winkeltjes gevonden die toevallig tegenover elkaar lagen. Bij één winkel kregen we 50 kg voor 160 cedi en bij de ander voor 155 cedi, dus 2 zakken voor 310 cedi. De verkopers waren met elkaar aan het ruziën, de één vond dat de ander te goedkoop de rijst verkocht. Omgerekend is dit €75,60 voor 100 kg rijst. Bij een winkel verderop heb ik nog 10 kg kip gekocht voor 56 cedi , en dat is omgerekend €13,65 .Doordat ik dit heb gekocht kunnen de kinderen weer voor de komende 10 dagen rijst eten ,de kip is in één keer op .

Op de terug weg hebben we met 17 personen en een hoop vracht in de tro tro gezeten, ik zat voorin naast de begeleider, hij was de rapporten aan het bekijken van de kinderen. Hierbij zat ook een rekening van 1 jaar school in een internaat, dit koste 665 cedi ( omgerekend €165 ) .

Weer terug bij het weeshuis werden we blij onthaald , de kinderen zagen dat we kip bij ons hadden , en dat hebben ze heel graag. Gemiddeld krijgen ze 1 keer in de 2 a 3 weken of soms zelfs 1 maal in de 1 a 2 maanden vlees. Alles heeft hier te maken met de beschikbaarheid van geld.

De muziek box met ipod van lieke vonden ze geweldig . Iedereen wilden de ipod aanraken en van dichtbij bekijken, met als gevolg dat er binnen 5 minuten ruzie was wie er vooraan mocht staan en zo het beste zich had op de ipod ,waar op dat moment een afbeelding van de artiest te zien was. Er werd gedanst en vooral vol verbazing naar de ipod gekeken.

Lieke kreeg deze dag ook veel vragen over de beugel , en het nut ervan . Dit is moeilijk uit te leggen , en zeker als je verteld dat deze €3000 kost. Sommige kinderen vonden de beugel trouwens prachtig , echter niemand van deze kinderen zou in aanmerking komen voor een beugel, ze hebben namelijk een prachtig, stralend wit en ongeschonden gaaf gebit.

Dag 3

Deze dag begon zoals gebruikelijk vroeg in de morgen met wassen aankleden en eten, we hebben ons voorgenomen om vandaag met de kinderen te gaan kleuren en te gaan knutselen. We hebben alle kinderen bij elkaar geroepen en we begonnen met het uitdelen van de kleurplaten en de portloden en stiften. Dit was werkelijk waar één grote chaos , iedereen schreeuw en vecht om zijn leven, om als eerste de kleurtjes en een kleurplaat de kunnen bemachtigen. Ook bij het uitdelen van de knutselspullen was het niet anders. Anita riep letterlijk help help, dit gaan we de komende tijd dus zeker anders doen . We hebben al afgesproken dat we de kinderen in groepjes gaan verdelen van niet meer dan 5 kinderen. Op deze manier houden we de spullen ook heel , nu al zijn de metalen dozen van de kleurpotloden verdwenen omdat er zo’n mooie afbeeldingen van bloemen op stonden, we zullen morgen de kinderen maar eens lief aankijken of ze deze weer uit hun verstopplaatsje willen halen, zodat we de komende 2 weken ook nog kunnen kleuren.

Vandaag heb ik ook kennis gemaakt met Humphrey Patterson. Deze meneer regelt de financiën en administratie van 14 weeshuizen waaronder ook het weeshuis waar wij nu zijn. Hij heeft zeker goede bedoelingen, echter het ontbreekt aan geld. Komende zondag gaan we met hem naar een kliniek in zijn woonplaats , Anita wil de gezondheidszorg in dit land wel een zien. Vandaag is ook de dag dat wij en de kinderen geen schoon drinkwater meer hebben, dit omdat de drinkwater tanks leeg zijn. Bij een rondje op de eerste dag had ik gezien dat er ook een waterpijp is geslagen, echter bij navraag blijkt dat hiervan de pomp die het water vanuit 30 meter onder de grond omhoog pompt kapot is. Deze pomp kost naar zeggen €2500 , en dit is al de 3^de pomp die ze gekocht hebben .En deze laatste pomp heeft het naar zeggen maar 1 jaar uitgehouden. Ik heb inmiddels ook de oude pomp gevonden, ik ga hem komende dagen maar eens uit elkaar draaien , ik wil wel eens zien wat er aan kapot is. Bij een nadere inspectie op het terrein en in de schuurtjes zie ik ook redelijk nieuwe wasmachines staan, er staat zelfs een apparaat dat op een zonnepaneel werkt en water zuivert en koelt. Alles staat daar kapot, hoeft waarschijnlijk alleen gemaakt te worden, er zal wel geen geld zijn voor onderdelen en of reparatie. Ik merk dat ik hier slecht tegen, ze geven gewoon volgens mij het geld uit aan verkeerde dingen. Zo zijn er ook verschillende bouwwerken die half afgebouwd zijn. Volgens de werkers hier komt dat omdat het verschillende projecten zijn van verschillende vrijwilligers. Ik heb hun uitgelegd dat het veel slimmer is om al deze krachten te bundelen en zo stap voor stap aan iets te beginnen en dan ook gelijk af te maken. Dit gaat nog wat moeite kosten, ik ben benieuwd of ze het begrijpen.

Het is nu 22:05 , ik zit alleen buiten aan een tafeltje op mijn laptop te tikken, het was zojuist een lawaai van jewelste , het is hier vrij normaal dat er veel lawaai word gemaakt doormiddel van grote muziek boxen langs de kant van de weg. Zojuist waren de oudere kinderen en de begeleiders samen aan het bidden, één van de begeleiders is priester. Het leek meer op een kerkdienst dan een avondgebed, de priester schreeuwt en de kinderen zingen en schreeuwen terug, soms leek het wel of ze karate les kregen. Het is dat ik af en toe Jezus hoorden anders was ik ervan uit gegaan dat ze karate les kregen.

Nu is alles rustig , het enige wat je hoort is geluid van het bos, en dat is enorm. Ook zie ik weer veel gekko’s, muggen, bidsprinkhanen en alle andere insecten en reptielen die kruipen springen en vliegen. En net nu ik de laatste woorden in tik komt moeder charity aanlopen, ze is aan het zingen en zichtbaar gelukkig. Hier kunnen wij nog iets van leren

Ik ga naar bed

aankomst in het weeshuis

Vandaag begint onze dag met de wekker zoals gebruikelijk om 6:00, we moesten om 7:30 uur klaar staan. Echter Tina was er pas rond 8:30 uur ,blijft toch wennen deze mentaliteit. We hebben ons trouwens niet verveeld , we zijn nog even de straat ingelopen en hebben nog met de lokale bevolking geklets en gelachen totdat Tina kwam. Op de weg naar het weeshuis zien we zoals voor ons nu gebruikelijk, de vele kraampjes en chaos langs de weg. Echter nu reden we steeds meer het binnenland in waardoor het ook steeds groener werd , het landschap is heuvelachtig met ontzettend veel palmbomen , bananen , ananas en andere vruchtdragende bomen waar ik de naam niet meer van weet. Ook konden we duidelijk zien dat alles nog armer werd ,mensen wonen in lemen huisjes en echt alles gebeurd hier met te voet. Je ziet ook veel mensen en kinderen op de blote voeten rondlopen.

Na een dik uur rijden komen we aan bij het weeshuis, ons busje slaat een zeer smal doodlopend weggetje in en op het einde hiervan stopt hij , ons busje word meteen bestormt door de lachende en gillende kinderen van het weeshuis. Gelijk bij het uitstappen word je vastgepakt en geknuffeld door de kinderen die nagenoeg allemaal in de leeftijd van 0 tot 6 zijn, de ouderen zitten nog in de schoolbanken, echter hun aandacht is niet meer bij de les. Kinderen van 6 hebben op traditionele manier de baby’s op hun rug gebonden met van die grote fleurige doeken. Misschien ging het bij ons vroeger ook wel zo, iedereen kent wel van die verhalen dat de oudste de kleinste moest opvoeden, echter volgens mij waren de oudste bij ons in Nederland ouder dan 6 jaar. Prachtig om te zien hoe zorgzaam deze kinderen voor de baby’s zijn .Deze zelfredzaamheid is iets wat de kinderen in Nederland op die leeftijd zeker nog niet hebben.

Na dit zeer enthousiaste welkom van wel een half uur aanraken ,vragen beantwoorden van , how is your name . how old are you , where do you come from enz enz , werden we naar onze kamer geleid.

Het is een kamer met 3 oude houten bedden, en wat oude dunne matrasjes , het plafond is bekleed met vierkanten stukken triplex die vermoedelijk iets hebben verpakt in het verleden. Tegen de muur kruipen gekko’s. De badkamer is niet meer dan een hokje met een betonnen vloertje wat schuin afloopt naar de buitenmuur , door de kier in de muur kan het water naar buiten aflopen. Water moet je met een emmer halen waarna je met een grote mok kan wassen. Het toilet is ook niet meer dan een WC pot wat je zelf met bruin water uit de rivier moet doorspoelen, het is even wennen wassen met koud water uit een emmer , maar het gaat eigenlijk verrassend goed .

We hebben de dag doorgebracht met kennismaken , kinderen dragen , cassave pellen , lopende bouwwerken bekeken, inventariseren wat nog nodig is om één en ander nog af te maken, enz enz. We vielen vandaag werkelijk van de ene verbazing in de ander, zo doet bv iedereen zijn kleine boodschap daar waar hij op dat moment staat, ze pissen echt overal . Kleine kinderen die bij de grote boodschap het zelf maar moeten uitzoeken en zich onder de poep smeren , echt niemand kijkt ervan op. Zelf wil ik eerst de boel bekijken voordat ik iets ga doen of veranderen wat voor hun normaal is .

Buiten lopen ontzettend veel Hagedissen rond van grote tot kleintjes , ze rennen voor je voeten uit. De keuken van het weeshuis is een open huisje met een dak erop, de stenen vloer is ongeveer 4x4 meter met een stenen muurtje rondom van 1 meter hoog, in het midden zijn 2 vuurhaarden van klei gemaakt waarop grote ketels staan te pruttelen, het houtvuurtje word vakkundig gestookt op de juiste vlamhoogte door een werkster. Iets verder op zit een vrouw de was te doen met de hand, in een grote teil met water en een grote ronde bol zeep, die vakkundig in een snelle vloeiende beweging over de kleding word gesmeerd waarna het eindeloos met de hand word gekneed. Deze vrouw is echt de hele dag met de was bezig , die overigens overal word neergehangen en gelegd bv op het gras om te drogen.

Iedereen heeft wel eens een film gezien van inboorlingen in Afrika , nou dit is exact hetzelfde. De tijd heeft hier echt stil gestaan, er zijn maar een paar grote verschillen nl: mobiele telefoons en auto’s .

Het is al laat en ik ben doodop van de reis en de indrukken die we opgedaan hebben ,Net hoorde ik nog de kinderen van het weeshuis zingen ,het klonk ontzettend mooi. Volgens mij hebben ze God aanbeden, en dat gebeurd hier eenmaal met veel en luid gezang. Wij hadden allemaal niet de Puff om ernaartoe te gaan , we zullen het morgen wel zien.

Het internet is slecht, waarschijnlijk te slecht voor foto’s te uploaden. Ik zal het proberen maar ik beloof niets.

Tot de volgende keer .

Onze introductie dagen

Op maandag 1 en dinsdag 2 augustus hebben wij onze introductie, onze wekker ging maandag om 6:00 uur af, we hebben allemaal redelijk goed geslapen. We zijn zeer benieuwd wat deze dag ons zal brengen, we zullen maar eens beginnen met een lekkere douche zolang het nog kan, want één ding is zeker, op ons project is géén douche, en al zeker geen warm water. Na het bestuderen van het elektrische apparaat wat bij de douche hangt draai ik de kraan open, er komen ongeveer 10 straaltjes van ongeveer 1 mm uit de douchekop die ook nog eens na 30 sec warm worden. Op het moment dat ik de douchekop wilden pakken uit de houder kreeg ik een mega optater, ik ben vroeger wel eens aan de stroom blijven hangen toen ik wilden uitproberen wat er gebeurd als je 2 kabeltjes in het stopcontact duwt, ik kan je vertellen dat dit precies hetzelfde voelde. Ik heb de douchekop van schrik uit mijn hand laten vallen met een begeleidende korte schreeuw van precies 3 letters. Hierop kreeg ik natuurlijk vanuit de naastgelegen kamer de vraag wat er aan de hand was, waarop ik antwoorden, welkom in Ghana, de boel staat hier onder stroom !!. Ik heb me voorzichtig afgedoucht, durfde eigenlijk niets meer aan te raken, maar toen ik de kraan wilde uitdraaien kreeg ik nog één optater. Anita had zoveel zin in een douche dat ze het toch aan durfde om in de douche te stappen, weliswaar met de nodige voorzorgmaatregelen zoals de rubber slippers aan en de kraan met de handdoek open en dicht draaien. Desondanks heeft ook zei 2 maal een shock mogen ondervinden, na dit alles had Lieke natuurlijk geen zin meer in een douche.

Om 7:00 uur stond het ontbijt klaar , een geklopt gebakken ei met diverse groente, zeg maar een soort boeren omelet. Hierbij werd zoet wit brood geserveerd, het was lekker en goed te eten . Wat drank betreft, konden we kiezen tussen Nescafé of thee. Na dit ontbijt hebben we nog even van kamer gewisseld, we hebben nu een kamer met 2 bedden koelkast en een badkamer waar géén stroom op de sproeier en kraan staat.

Om 8:00 uur maakte we kennis met Tina en haar dochter Francisca , het was een hartelijke kennismaking .Tina is een vriendelijk spontane “Big Black Mamma” zoals ze zichzelf noemt, en de lach van Francisca is één die je bij ons in Nederland niet vaak ziet. Van hen hebben we tot 11:00 uur uitleg gehad over allerhande zaken wat we zeker niet moeten doen en wel moeten doen, het was een lange zit, maar toch zeer vermakelijk en nuttig.

Na deze uitleg zijn we naar het strand gereden, op de weg hiernaartoe kregen we pas een goed beeld van het leven hier, alles wat we gisteren met donker hebben gezien, zagen we nu met daglicht . Het was en is echt overweldigend , niet uit te leggen wat je allemaal ziet. Werkelijk alles speelt zich af langs de kant van de weg. Je ziet mensen aan auto’s en motors werken, complete motorblokken werden langs de kant van de weg uit elkaar gehaald met niet meer dan een schroevendraaier en een hamer. Daarnaast staat een Big mamma in een grote ketel te roeren op een open vuur, en weer daarnaast worden bedden gemaakt met niet meer dan een handschaaf en handzaag. Er staan werkelijk honderden mensen iets te verkopen varieerden van pinda’s, mais, brood, hout ,zelfgemaakt betonblokken en waterzakjes. Hier tussen door zie je de kleine kinderen plassen op straat, en daartussen door lopen nog eens honderden mensen die iets willen kopen. Je moet hier echt geen water drinken uit de kraan, als je die al zou hebben, iedereen koopt hier water in zakjes, 1 zakje kost 1 cedi wat ongeveer €0,25 is. Zoals gezegd het is nagenoeg niet uit te leggen, wellicht krijg je een indruk als je de foto’s bekijkt, zo niet raad ik je aan om een vakantie naar Ghana te plannen.

Aangekomen op het strand werden we ontvangen door Bob Marley , tenminste precies zo’n figuur met dreadlocks , hij kwam zo relax naar ons toe lopen dat ik het gevoel had dat hij stil stond, alle bewegingen waren zo verschrikkelijk langzaam dat het mij de indruk gaf dat hij marihuana gebruikt had , echter dat was niet zo, het zit gewoon in de genen van die mensen . Je ziet trouwens niemand hier roken, ik heb ook nergens gezien dat er sigaretten verkocht werden .Wellicht is dit allemaal niet te betalen voor ze. Bij dit Beach House aan de zee hebben we lekker gegeten, het was Ret Ret . Dit is een gerecht gemaakt van gebakken banaan geserveerd met een soort macaroni in een roodachtige saus met groente, dit was echt super lekker. Als toetje kregen we nog meloen na, meloen, verse ananas en mango zullen we de komende weken nog veel eten, dit is iets wat veel gegeten word hier omdat het natuurlijk hier aan de boom groeit en daardoor ook goedkoop is .

Na het eten begon onze djembé workshop gevolgd door een dans cursus, het was één van de traditionele Afrikaanse dansen die we geleerd hebben. We hebben echt gelachen, zeker ook omdat hun zo moesten lachen van onze stijfheid in die blanke heupen. Na dit alles hebben we nog een wandeling langs het strand gemaakt, en de lokale vissersboten aanschouwd.

Rond een uur of 15:00 uur zijn we aan de terugreis begonnen, het was weer een autorit van een dik uur , ik moet zeggen het verveeld niet omdat er zoveel te zien is langs de kan .Onderweg hebben we nog een modern winkelcentrum aangedaan waar we nog wat boodschapjes hebben gedaan en nog hebben gepind.

Op de tweede introductie dag zijn we naar de markt in Accra gegaan, dit is de grootste van de regio. Ook dit was weer overweldigend en bijna niet uit te leggen. Wij waren rond 15:30 uur terug in ons hotel . Omdat het zo vroeg was hebben we besloten om eens door de buurt te lopen, werkelijk iedereen kijkt je na , en de kinderen roepen Obruni Obruni , ze lachen er dan ontzettend bij en vragen naar je naam. Het zijn ontzettend leuke taferelen die we dan ook zoveel mogelijk met toestemming van de mensen op de foto hebben gezet, ze vonden het trouwens ontzettend leuk en gingen zelfs poseren voor de foto .Ook wilden ze je even aanraken, ze vonden het maar raar zo’n witte huid .

Morgen vertrekken we naar het weeshuis, we zijn zeer benieuwd wat ons daar te wachten staat.

Als we daar internet hebben zullen we weer snel een verhaal online zetten.

Groetjes Kofi Leon , Adboa Anita en Esi Lieke , (dit zijn onze namen in Ghana) vb Kofi Anan, heet Anan is geboren op vrijdag ,en dan komt er Kofi voor)

Dag van vertrek en aankomst

Eindelijk , na lang wachten en voorbereiding is het dan zover. Zondagmorgen 02:30 uur gaat de wekker in huize cremers, we waren allemaal voor de wekker wakker. Om 03:10 vertrekken we uit Roermond en om 03:40 uur arriveren we bij mijn zwager John die ons verder brengt naar de luchthaven Zaventem . We hebben ruim de tijd genomen aangezien op de luchthaven strengere regels gelden omtrent de veiligheid , ik kan je nu vertellen dat we totaal géén oponthoud hebben gehad, en we konden gelijk doorlopen zonder één extra controle. Alles liep gesmeerd en het vliegtuig vertrekt mooi op tijd (7:45 uur) naar Istanboel.

Onze vlucht was super ,we vliegen met Turkish airlines, en eerlijk is eerlijk, dit is de beste luchtvaartmaatschappij die we ooit hebben gehad, echt alles is top geregeld aan boord. Rond 12:00 uur Turkse tijd landen we op de belangrijkste Turkse luchthaven genaamd Atatürk in Istanboel, ook hier is net zoals in Zaventem niets meer te zien van de eerdere aanslag , het is er behoorlijk druk en niemand lijkt er nog bij stil te staan. Helaas hebben we hier wel wat vertraging , we vertrekken hier uiteindelijk omstreeks 15:15 uur terwijl de take off om 14:35 uur gepland was.

De vlucht over de woestijn is bijzonder om te zien , wat een grote zandbak , en wat een bijzonder gezicht vanuit de lucht, het werd bewolkter naarmate het groener werd, en bij het inzetten van de landing vlogen we door een dik pak wolken, het is namelijk regenseizoen in Ghana . Wij hopen dat de weergoden ons gunstig gezind zijn en ons toch meer zon gaan geven dan regen.

Accra Aiport , we landen in het donker om 18:30 uur Ghanese tijd, na een vlucht van 6 uur en 25 min. Gelijk toen we de trap van het vliegtuig af liepen voel je al klamme handen, je voelt letterlijk het vocht op je neerdalen. De controles in Ghana zijn soepel, Lieke kreeg zelfs al gelijk een huwelijksaanzoek van de betreffende douanier. Na deze controle liepen we snel naar de transportband met de koffers, we waren zeer benieuwd of alle koffer mee zijn gekomen. Gelukkig was dat het geval, alles was in goede staat meegekomen, ons avontuur kon beginnen!!

Buiten aangekomen was het zoeken geblazen naar de juiste persoon met het bordje “Travel Active”, overal staan er mensen die een centje proberen bij te verdienen door jou ergens naar toe te brengen of te helpen met het dragen van je bagage. Voor ons zou er ene William klaar staan om ons naar het Hotel te brengen, en gelukkig was dat ook zo. William, een aardige man van rond de 30 jaar had ons snel gezien, gelijk werden onze koffers overgenomen en naar een busje gebracht .Hier maakte we ook kennis met Dennis een kleine zeer vriendelijk jonge van 20 jaar, deze twee mannen rijden ons vanavond naar het “ Richmens Hotel” dat een behoorlijk eind rijden van Accra af ligt. Dit was een zeer indrukwekkende reis van een dik uur. Vanuit de lucht in het vliegtuig leken het nog luxe bungalows, maar ik kan je vertellen vanaf de grond heb ik nooit een grotere chaos en armoede gezien. En dit was ook nog in het donker. We reden over compleet voor Nederlandse begrippen onbegaanbare zandwegen met links en recht krotten en half afgebouwde huizen, de wegen met kuilen en gaten van wel een halve meter diep waren nat en glad met complete vijvers die dienst doen als kweekvijvers voor de muggen. Hier werd langs gezigzagd in het donker zonder straatverlichting. Overal liepen nog mensen midden op straat die van alles probeerde te verkopen, met enorme vrachten aan koopwaar op hun hoofd. Te veel om op te noemen, maar alleen al deze trip was een hele belevenis. We komen langzaam dichterbij aan ons hotel, aan de huize te zien komt langzaam het besef dat ons Hotel geen luxe oord is, en waarschijnlijk de naam geen eer aan doet. Eenmaal aangekomen in het hotel worden we naar onze kamer gebracht. Op onze kamer werd verteld dat Lieke bij een andere vrijwilligster op de kamer moest gaan liggen, natuurlijk lieten wij dit niet gebeuren en zijn gezellig samen in een redelijk groot 2 persoons bed gekropen. We hebben op de gang nog even kennis gemaakt met Merle, een meisje van 19 uit Tilburg die samen met ons het project in het weeshuis Nyamekye Orphanage gaat draaien. Zij was héél blij dat ze niet alleen was en samen met ons op hetzelfde project zit. Naast ons waren ook nog 2 meiden van 17 en 18 uit Lelystad, zij kwamen net terug van 2 weken verblijf in het noorden van Ghana.

Nu eerst lekker slapen, de volgende keer vertellen we jullie over de introductie dagen en onze elektrocutie onder de douche.